Radioelsendo pri Esperanto

Je noktomeze hieraŭ mi ricevis avert-mesaĝon de Aleks, franca esperantisto. Radioelsendo pri Esperanto tiam dissendiĝas per idfm98-kanalo , en la pariza regiono.

La maniero trakti la temon estas interesa : dum pli ol 6 horoj la aŭskultantoj povos interveni, fari demandojn, kaj ricevi klerajn respondojn de Gaston Riere kaj François Lo Jacomo.
Mi tuj telefonis por partopreni, kaj kvankam estas malfacile aŭdi la diversajn partoprenantojn (ĉar estiĝas ioma malfruo inter la realaj voĉoj kaj la elsendo), mi sukcesis paroli dum momento.

Mi volis atesti, kiel hejme la praktikado de Esperanto pliigis toleremon al aliaj mondoloĝantoj. Ŝajnas al mi ke niaj infanoj pli rapide starigis proprajn valorojn pri homaj rajtoj, lingva kaj kultura diverseco, kaj eĉ pli simple, pri respekto al siaj samteranoj. Ekster teoriaj aŭ historiaj konsideroj, ekster eĉ movadaj interesoj. Se poste ili parolos la lingvon, tio estos ankaŭ pro tio ke ĝi perfekte konvenas por la valoroj kiujn ili disvolvis en si. Se ili ne parolos la lingvon, la idealoj portataj de la lingvo estos en ilia mondbildigo, ĉar ili perfekte akordiĝas kun intimaj motivoj en diversaj vivelektoj. Esperanto ne estas por ni simpla ludilo, aŭ ĉiela idealo for de nia praktika vivo. Ĝi estas konkreta, konsistiganta parto de nia ĉiutaga vivo, eĉ se la gefiloj pigras por paroli, eĉ se ni ne ofte praktikas kune. Miaflanke, ĝi rapide iĝis ĉiutaga, nemalhavebla komunikilo, pro pluraj motivoj ne facile klarigeblaj en kelkaj vortoj. Ĉu paroli pri facileco, logikeco, nuancoj, lingva libereco, ĉu pri defio, plezuro, kontentigata kreemo, infaneca ludemo ? Ĉu ankaŭ pri pli honesta komunikado en lingvo kiu pli rekte esprimas la plej komplikajn ideojn ? Estas malpli da distanco inter la vortoj kaj la emocioj.

Ĉeestis dum longa momento Tim el Britujo, kaj Staman el Pollando, kio donis internacian aspekton al tiu elsendo, kaj certe mirigis la neesperantistojn, pri la maniero kiel la esperantistoj rapide informas unu la aliajn.

Ne eblis ĉion diri, sed estis ekvilibro inter la diversaj intervenantoj, kaj la demandoj de la aŭskultantoj atestis pri respekta scivolemo, almenaŭ en la daŭro kiun mi aŭdis : je la dua nokte mi salutis por malŝalti la komputilon. Verdire je la unua, la jam delonge endormiĝinta edzo alvenis kaj demandis sin, kion do faras la edzino antaŭ la komputilo kun telefono ĉe la orelo en plena noktomezo. Ĉar li estis sen okulvitroj, li povis kompreni nek kio estas sur la ekrano, nek la brakturniĝojn de la frenezulino kiu provis mute klarigi ke ŝi ne povas laŭte respondi pro la elsendo. Poste ni multe ridis :+)