Survoje

Rehejmenirante mi penis ne endormiĝi ĉe la stirilo. La veturadon mi provis transformi al libertempo, multe kantis, rigardis la pejzaĝon, aŭskultis muzikon. Mi rezistis devojiĝi por promeni, estis sufiĉe laciga semajno kaj nu, tuj al la hejmo. Tamen survoje estas la ne nepre unika sed bela preĝejo de "Voeuil-et-Giget" (Vej-kaj-Ĵiĵe').
Dum oni alvenas, la vojo superas la vilaĝon, kaj en la vespero, tiu fumo malantaŭ la arboj ravis min.

Ĉe la vojrando etendiĝis longaj kampoj de sunfloroj. Mi profitis aŭtohaltejon por foti ilin. En alia aŭto kelkajn metrojn apude, homoj ripozis. Ili certe pensis ke mi frenezas, dum mi fotis fotojn en la vespera nesufiĉa lumo, per la fulmilo.

Jen la rezulto.