Petro mortis

Nia amiko Petro mortis hieraŭ, laŭ drama maniero.

Dum li laboris sur monteta flanko, la traktoro ekveturis malsupren kaj ruliĝis plurfoje sur si mem, ĝis ĝi fine surtretis lin kaj mortigis.

Mi ne dubas ke multnombraj homoj ĉeestos la enterigon : li neniam rifuzis helpi kiun ajn bezonis servon. Imagu ke li emeritiĝis jam de pluraj jaroj, sed daŭre laboris por tiu aŭ alia, ekzemple helpante malsanan najbaron kies familio ne povas elturniĝi sole.

Kun li la laboro konstante organiziĝis laŭ solidaraj principoj : ne necesas posedi, oni simple prunteprenas, pruntedonas, interŝanĝas materialon, maŝinojn, laborhorojn, servojn, ridetojn, ktp. Kiam stariĝis la Loka Interŝanĝa Sistemo en nia urbeto, li tuj decidis partopreni, kaj dum jaroj kvazaŭ donacis sian tempon, sian fojnon, sian grenon, ktp. Tio estis por li tute natura sinteno, kaj vera leciono por ĉiuj.

En nia ĝardeno io restas de li : ĉerizarbo kiun li greftis antaŭ kelkaj jaroj, dum televidĵurnalistoj filmis la scenon por elsendo pri servo-interŝanĝoj. Verdire kun niaj senmonaj interŝanĝoj ni aspektis kiel frenezuloj, revuloj, utopiistoj, kaj la ĵurnalistoj tion volis montri. Li komplete fajfis pri la afero, nur zorgis pri la arbo, kaj vetis pri la rezulto : "nur jarojn poste ni scios ĉu tio bone funkciis", li diris. Nu, la arbo ne ĝis nun donis ĉerizojn, li tion ne vidos. Eble venontjare.

Ĝuste tian filozofion li plej simple disdonis : ne necesas scii kien falos la semojn, nek kiu rikoltos : ni semu.