2006/09/20

Kromorno hejme



Ne ofte oni havas okazon tuŝi kromornon. Tiu mezepoka instrumento preskaŭ ne plu uzatas, krom de fakuloj pri malnova muziko, interalie pro la prezo. Kaj evidente mi ne elspezos tioman monon. Mi ja sufiĉe kontentas : kunludantino konsentis pruntedonis sian, kaj dum tuta semajno mi havos bonŝancon provludi kromornon. Estas strange sperti kiel oni devas blovi el la ventro kaj ne el la pulmosupro, por havi pli stabilan sonon. Ĝi ne estas tiom facila kiom oni kredas unuavide, ĉar la tono ne stabilas : oni povas variigi la altecon nur per la blovoforto, tial estas malfacile ludi ĝuste en grupo.

Kiel aliaj malnovajn instrumentojn, kromorno estas el ligno, kun borita truo por elsendi nur oktavon (oktonan skalon). En bekfluto la blovaero frapas la bevelon de la beko. Male, kiel ŝalmo, « glastonburypipe » aŭ « loriman pipe », kromorno havas duoblan anĉon en kapsulo aŭ « bokalo », kaj do la sono estas multe pli obtuza sed forta, iom naza.









La infanoj reagis tre diverse : Klara ekridis kaj provis ludi, Jaso diris nenion, kaj Samir ŝtopis la orelojn. Tjeri diris ke li ŝatas la sonon sed opinias ĝin iom tro malfacile ludebla.

Ekzistas rektaj kaj kurvaj kromornoj, sed kompreneble la plej impresa estas la kurva, kaj ĝuste tial la homoj memoras ĝian nomon. Sed la prezo estas iom forpuŝiga : 40centimetra instrumento kostas ... 540 eurojn !! Nun kalkulu kiom kostas unu centimetro :+) Dum Lorimanpipe kostas 300 eurojn kaj Glastonburypipe kostas 150 eurojn (temas pri similaj instrumentoj)

Plasta bonkvalita bekfluto kostas 20 eurojn kaj ebligas ludi ĉion ajn, kaj mi neniam forgesas laŭdi ĝiajn sennombrajn kvalitojn : plej simpla, kulturplena, malnovega sed moderna instrumento por ĉiuj stiloj.