Z. kaj ni

Hmm , iom tro malfrue por zamenhoftaga artikolo. Eble ne hazarde. Jam de monatoj oni insistas por ke la blogoj estu en Esperanto hieraŭ, sed kion diri, mi ne havas blogon en nacilingvo.

Prefere mi danku pro ĉio ricevita dank'al Esperanto. Estas dubinde ĉu Zamenhof ŝatus tiun ĉiujaran kulton. Li supozeble pli ŝatus ke ni omaĝu al ĉiuj, kiuj iam ion faris por pli bona interkompreniĝo.

Z. fakte nun estas ankaŭ tiu aro da volontuloj, instruantoj, lernantoj, vikipediantoj, klarigantoj, enretigantoj, verkistoj, eldonantoj, tradukantoj, tajpantoj, telerlavantoj, organizantoj, kantistoj, filmantoj, rebatantoj, vortaristoj, ekzamenantoj, revuloj por kiu la lingvo ne estas nur hobio.

Prefere mi simple aludu
- pri la renkontiĝoj hejme kun nekonatoj, ludantaj kun la infanoj sen lingvaj baroj.
- pri la foruloj kun kiuj stariĝis dua familio en tergloba hejmo.
- pri la libroj alie nealireblaj.
- pri la plilarĝigita, plilibera pripenso.
- pri forfalo de landlimoj : administrejoj povas bari la vojon al migrantoj, forpeli senvizajn homojn eksterlanden, ili ne malhelpas la mensojn vojaĝi tra la tuta mondo.

Eĉ senmove, ni senlime vojaĝas. Ni stiras neordinaran, kolektivan veturilon, kies kofro enhavas ion intiman nedifineblan, karajn memoraĵojn, prirevindajn estontaĵojn.
Kiom mi ĝojas iom koni la lingvon ...
Al ĉiuj kunrevuloj mi kore salutas.