P.R.E.F. unuafoje

Preskaŭ tuj kiam mi revenis el Kvinpetalo, alvenis gastoj hejmen, t.e. familio de kvin homoj el Pollando. La tagon poste alvenis patro kaj filo el Flandrujo, kaj afabla knabino de pireneaj esperantistoj. Estis klare ke la komuna lingvo povas esti nur Esperanto, des pli ke por la flandra knabeto ĝi estas la nura familia lingvo.

Estas interese vidi, kiel miaj gefiloj reagis, post unu semajno en Kvinpetalo ankaŭ kun samaĝa "denaskulino". La knaboj, plej aĝaj, sufiĉe bone ludas sian rolon, iel provas paroli, eĉ se mankas vortoj. La etoso estas simpatia kaj senĝena.

Klara ĉiel provis eskapi unue, krokodilante kiel eble plej ofte, ŝajnigante ke ŝi ne havas vortprovizon. Sed ekde kiam mi forestas, ŝi retrovas vortojn, klopodas esprimi sin, kaj nun ludas en Esperanto. De tri tagoj dum la manĝo ni parolas preskaŭ nur en Esperanto. De tempo al tempo por vizitanto aŭ kunvojaĝanto kiu ne scipovas la lingvon, iu tradukas al nacia lingvo. Eble ŝi nun ekkomprenas, kial necesas ne krokodili.

Baldaŭ mi malŝaltos la komputilon kaj iros liten. Tri infanoj kuŝas sur apudaj litoj, kaj flustre rakontas ion unu al la aliaj. Unuafoje PREF (Privata Renkontiĝo de Esperantaj Familioj) okazis hejme, kaj ŝajnas al mi, ke ni ricevas grandan privilegion.