IEK-OSIEK - 20-26 julio 2013 en Francio

Internacia Esperanto Konferenco de OSIEK.
Kiel kutime du prelegoj matene, ekskursoj posttagmeze kaj spektaklo vespere.

La prelegoj

- Michel Duc-Goninaz : francaj kanzonoj en eo dum la 20a jarcento

- Lino Markov (temo ne jam difinita)

- JoPetro Danvy (temo ne jam difinita)

- Serĝo Sir' : Klarneto: ja multmembra familio. 

- Serĝo Sir': Nomoj de la Intervaloj en Eo: Homogeneigo endas !

- Ĵak Le Puil : Pri la kantisto Ĵak Le Puil.

- Mikaelo Bronŝtejn "La rusa barda kulturo"

- Mikaelo Bronŝtejn "La Oraj Kantoj de la rusa Esperantujo"

La spektakloj: Ajnaĵo de Serĝo Sir' – Filmo "Esperanto" – Kantprezentado de Ĵak Le Puil - Koncerto de Maragan' -  - Koncerto de Mikael Bronŝtejn

La ekskursoj: Fortreso de Montrond – Abatejo de Noirlac - Arbaro de Tronçais – Vizito de Bourges: malnovaj kvartaloj, katedralo kaj la marĉoj - Romia amfiteatro de Drevant kaj Oro-Domego de Saint-Amand-Montrond –

Sabate vespere: komuna manĝo senpaga! Vendrede: voĉdono por la OSIEK-premio.

Riĉaj libroservoj.

Multaj eblecoj por tranokti: de luksaj aŭ pli modestaj hoteloj ĝis Foyer des Jeunes Travailleurs. Senpaga loko por ruldomoj + kampadejo.
Multaj eblecoj por manĝi: francaj, ĉinaj, turkaj, italaj restoracioj, ekde 11 €

La tuto okazas meze de la urbo.

Blinduliĝa strategio

Mi ne povas kredi ke mi skribis nenion en tiu blogo de post augustkomenco ! Intertempe mi vere ekuzis Fejsbuk malgraŭ miaj bremsoj, kaj ŝatas esti en kvazaŭ rekta kontakto kun amikoj.
Mi povus skribi en Esperanto, kaj tion mi faras, relative malmulte, meze de franclingvaj mesaĝoj. Tio faras pli por diskonigi la lingvon, ol varbadi lacige por aliaj. Kompreneble mi povus pli uzi Iperniti, sed nu, neniu el miaj surlokaj geamikoj estas tie, bedaŭrinde. Ĝis nun mi ne decidis, kiel solvi la aferon.

Sed ne pri tio mi volis paroli ĉi tie hodiaŭ. Dum monatoj mi iĝis preskaŭ blinda pro frua katarakto, ne plu povis ŝofori, preskaŭ ne plu videblis la ekrano de la komputilo. Butikumi iĝas vera torturo, kiam oni ne plu vidas la nomon de la produktoj sur la bretoj.

Dume mi devis ekmuziki sen partituroj, kaj kredu min, tio estis vera lernado, tute alia mondo. Poste mi fotokopiis partiturojn : almenaŭ milon da folioj en A3-formato mi duobligis por vidi almenaŭ ion. Milon, ĉar mi ludas en pluraj grupoj, kaj foje la programo ŝanĝiĝas ĉiusemajne. Ne ekologia konduto, mi konfesas, sed tio ebligis almenaŭ muziki. Ĉiujn paĝojn mi kudris duope laŭ teksaĵaj bendoj, kaj poste kudris ĉiujn bendojn kune, por havi grandajn kajerojn. Je la fino, eĉ el tiuj kajeroj mi ne plu sufiĉe bone vidis la muzikon, depende de la lumo. Lastan koncerteton en preĝejo mi partoprenis komence de oktobro, preskaŭ sen vidi la partituron.

Cele al pli da muziko hejme, mi preparis diversajn kajerojn por pli organizi ĉiutagan muzikadon : unu kajero por ĉiu instrumento devigas min noti kion mi faras, tiel mi forgesas neniun instrumenton. Tio estas la nura solvo por ne forlasi instrumentojn. Dume homoj foje riproĉas ke mi ludas tro da, kaj perdiĝas anstataŭ kompetentiĝi en nur unu. Ne gravas : restas al mi, se ĉio glatas, proksimume 20 jaroj da trejnado por lerni ludi sentime kun muzikistoj.

Kaj tio vere ebligis muziki sufiĉe grandkvante. Ekde kiam mi ekkonsciis ke mi blindiĝas (sufiĉe malfrue), mi pli kaj pli izoliĝis kaj muzikis. Foje 5 horojn tage. Tio ne faris min pli kompetenta, mi timas, sed tre plezurigis min. Mi sentis min normala homo, kiu povas dediĉi sin al siaj pasioj.


Intertempe, mi aĉetis mandoron, kiel mi intencis. Ekzistas kelkaj el tiuj etaj mandolinsimilaj instrumentoj en la regiono, kopioj de mezepokaj bildoj. Liutinstruisto rekomendas ilin por infanoj eklernantaj liuton. Tiel mi povis aĉeti brokante kaj iom malplikoste. Ĝi havas ses simplajn nilonajn kordojn, agordiĝas simile al renesanca liuto aŭ tenorvjolo, la sono estas samtempe milda kaj tre bone aŭdebla. Mi lernas per liutmetodo, kaj ricevas grandan plezuron pro la progreso. Baldaŭ mi ekludos duope kun amikino liutisto. La grandformatajn partiturojn mi daŭre uzos, unue ĉar tiu kudr- laboro utilu, kaj due ĉar liuttablaturoj estas skribaĵo por muŝoj, ŝajne. Ili postulas preskaŭ tiom da loko, kiom brajla skribo, kaj do, kiam eldonitaj sur normala papero, estas legeblaj nur de perfekte vidantaj homoj.

Nun mi estas operaciita. Unu okulo komence de oktobro, la dua pasintsemajne. Ankoraŭ kelkaj semajnoj, kaj dank'al okulvitroj mi povos ŝofori denove, mi preskaŭ ne povas atendi !!

Liut-muziko

Hodiaŭ mi finfine elŝutis muzikon por liuto, laŭ tablatura sistemo. Pasintjare mi printis centon da paĝoj, poste decidis ke ĉiuokaze mi ne havos okazon ludi tion, kaj ĝin donacis al amikino.

Intertempe la afero evoluis : mi decidis legi tablaturojn el renesanca maniero (kun literoj anstataŭ la numero de la ĉelo). Itala kaj franca manieroj estas inversaj, kio igas la aferon iom pli kompleksa. Tenora vjolo kaj renesanca liuto estas tute same agorditaj : G C F A D G (Sol, do, fa, la, ré, mi, de plej base al plej alte). Krome, ĉiuj vjoloj (pardessus, dessus, tenor kaj baso) havas samajn intervalojn inter si, kaj do oni povas ludi la saman tablaturon per diversaj instrumentoj (ne samtempe, kompreneble, ĉar oni ricevas la saman muzikon je malsama alteco).

Por homo kiu ĝenerale ludas unuopajn tonojn, akordoj estas relative malfacilaj, oni devas multe pli pripensi kaj kunordigi la gestojn. Tial mi komencis en lernolibro pri tablaturoj el la librejo Libris Musicae (Jean-Louis Charbonnier, Les tablatures, 17€)
Kiam mi eklegis tablaturojn, mi komprenis ke tro longan tempon mi konsideris tion komplika : ludadon malebligas la teknikaj malfacilaĵoj, sed ne la skribsistemo. Mi trejniĝos unue per tenora vjolo, sed prefere mi trovu malmultekostan mandoron (eta liuto simila al mandolino). Hmm ... Kvazaŭ kudrilo en pajlamaso.
Post kelkaj monatoj mi diros, ĉu mi sukcesis ludeti facilajn pecojn.

PS : Tablaturojn oni povas libere elŝuti de Luth-Librairie

.

Ĝua muziksemajno

Estis vera ĝojo retrovi geamikojn en Châteauroux por tutsemajna muzikado. Post kelkaj tagoj estos fotoj kaj videoj de la koncerto sur la paĝaro de Muziko en Balsan.

Okazis neatendita afero : oni proponis min ludi Vivaldi per mandolino dum koncerto. Vera timo, vera plezuro. Estis tute freneze, ĉar mi eklernis antaŭ nelonge. Mi ne ĉion povis ludi, sed tamen sukcesis almenaŭ kelkajn partojn :+)

Ankaŭ unuafoje mi ludis ankaŭ klezmeran muzikon, estis tre ekscita momento, ĉar mi eklernis violonon nur en oktobro, kaj ne atendis tiel rapidan efikon de tutsezonaj klopodoj. Iaspeca memplenumo, ĝua sento.

Nu parenteze, eklerni ion estas ĉiam por mi tre ekscita sperto. Sed ĉifoje estis suferige kaj fizike (ŝultroj ne junas) kaj mense (duboj onin invadas, ĉu vere oni ne frenezas, eklerni violonon je tia aĝo), almenaŭ komence, eble dum ses monatoj. Violono malfacilas. Kvankam mi vere suferis dum pluraj monatoj, mi povas danki al vera pedagogoj, kiuj tre efike helpas. Post ĉi tiu lernojaro, mi decidis ke mi ne nur provos, sed daŭre lernos violonon. Oni malfacile imagas, kiom da plezuro ekestas, antaŭ eĉ eta progreso.

La ceteran tempon en ĉi tiu semajno, ni ĉiuj ludis barokan muzikon, (mi per vjelo). Tri orkestroj dividis la tagon : unua preparis pecojn de Telemann, dua de Vivaldi, tria de Mouret. Tri komponistoj, kaj tri orkestrestroj kun malsamaj manieroj estri. Interese. Ne ĉiam facile. Konstanta defio. Mi multon lernas.

Foto : en restoracio de Châteauroux, kie ni muzikis senpage sabate. Fakte la restoraciestro ĝuis havi senpagan muzikon en sia ejo, sed grumblis kiam ni petis rabaton por la manĝo ! Venontfoje ni muzikos aliloke.

La tutan semajnon vespere ni ludis kune tradiciajn dancmuzikojn el la regiono, sen aparta laborintenco. Foje ĉeestas violonoj, sakŝalmoj, vjeloj, flutoj. Tiam mi per vjelo retrovas la plezuron lerni la repertuaron de diversdevenaj homoj, ĉar ni ĉiam disdonas niajn muzikojn unu al la aliaj.

Merkrede tuj post la koncerto, ĉiuj restis sur la trotuaro por muziki kaj danci surtrate kun la publiko, en improvizita nokta balo. Kiom ekscite, kiam oni ne tre certas, ĉu oni scipovos la pecon ĝis la fino ! Aŭ kiam oni dubas, ĉu ĉiuj konas la saman version ! Kaj tamen sukcesas ! Kaj la publiko ekdancas !

Lacige sed ĝoje, ĝue, agrabla tempo. Malmulte dormis, multon lernis kaj spertis. Post reveno hejmen, necesas transiri al pli ordinara vivo kaj retrovi normalan ritmon. Interesa ekzerco :+)
.

Ĝusta loko

Mi ŝatas atenti difektitajn, rustintajn, malbelajn, malnovajn, forlasitajn partojn de homaj konstruaĵoj. Ili ĉiam malkaŝas ion, kaj aparte onian ĝustan lokon, depende de kiu starpunkto oni ilin rigardas.
En Limoges, la 29an de julio :
De ekstere, simpla malnova krado en malhela strato.

Fronte, forlasita privata strateto. Kaj transe, lumfonte, naturo provizore spitas homojn. Aŭ definitive. Ĉiuokaze, laŭ mia sento, poezie.

Tutsemajna muziktrejnado en Châteauroux, 21-29 julio

Hodiaŭ amiko orkestrestro ŝercis, dirante ke enskribiĝis sufiĉe da angloparolantoj en ĉi tiu muzika semajno. Kaj li komentis, ke eble li plibonigu sian anglan, aŭ ĉiuj lernu Esperanton. Defie mi respondis, ke se li tion volas, nu, mi varbados en Esperanto por tiu evento.

Do, sciu ke temas pri orkestra muzikrejnado. Ĉeestas vjeloj, violonoj, flutoj, basono, violonĉeloj. Entute 28 muzikistoj. La niveloj estas diversaj, ne necesas esti majstro, nur sufiĉe komforte legi partiturojn.

Ankaŭ la programo estas sufiĉe diversa : barokaj duopoj por malgrandaj ensembloj, orkestraj pecoj por ĉiuj, kaj tradicia muziko, harmoniigita por pluraj instrumentoj.

Tri estroj por tri orkestroj : Robert Green (usonano, fakulo pri baroka muziko, vjelisto kaj vjolisto), Frederic Malmasson (fakas pri bekflutoj, sakŝalmoj, kaj aliaj blovinstrumentoj, kiel ekzemple "cornet à bouquin. Instruisto en Conservatoire d'Evreŭ apud Parizo), kaj Didier Rivraud (instruisto pri violono en Conservatoire d'Evreŭ, fakas pri baroka muziko, pri tradicia muziko el regiono Berry, kaj pasiiĝas pri irlanda muziko, belege muzikas). Ĉiuj tri respektataj en sia fako.

La prezo estas tute ne alta, kompare kun aliaj muziksemajnoj. Entute por unu tuta semajno, mi pagis pasintjare proksimume 300 eurojn, inkluzive de la manĝoj kaj la tranoktoj. Plej multaj tranoktas en agrikultura lernejo, sed oni rajtas mendi hotelĉambron por tiuj, kiu preferas pli grandan komforton. La etoso estas simpatia.

Sur la paĝaro, eblas elŝuti partiturojn kaj aliĝilon. Ne timu la partiturojn, Se necesas tradukado, mi pretas helpi. Ja nepras mencii, ke almenaŭ unu esperantisto partoprenas.

La tuta muziksemajno finiĝas per koncerto en urbasalono (iama preĝejo, bela kaj bele sonas).

Vidu la paĝaron : d.meline.free.fr/balsan/index1.htm

La strategio de Facebook por regi la reton

Tiu artikolo malkvietigas kelkajn el mia geamikoj. Ĉiuokaze pripensiga afero ...

El artikolo de Barrett Sheridan, tradukita de David Korn el la angla en Nouvel Observateur (22a aprilo 2010) :

Mark Zuckerberg, fondateur et PDG du réseau social a annoncé de nouvelles technologies qui renforceraient le contrôle des données personnelles. Cet article a été publié sur le site de l'hebdomadaire américain le 22 avril.

Mark Zuckerberg, fondinto kaj ĝenerala prezidanto-direktoro de la socia reto, anoncis novajn teknolotiojn, kiuj pliefikus en la kontrolo de la personaj donitaĵoj. Tiun artikolon publikigis la usonan gazeton la 22an de aprilo.

Mark Zuckerberg doit lire Newsweek. Depuis des mois, ce blog réclame qu’il rende public le graphe social — les données collectées par Facebook décrivant notre réseau d’amis, nos goûts et autres — et le partage avec le reste du monde. En février déjà, nous écrivions : "si la concurrence stimule effectivement l’innovation, les systèmes fermés la tuent… Personne aujourd’hui n’est en position de disputer à Facebook son efficacité à exploiter le graphe social, car il est le seul à en détenir la clé, et pour l’heure, nous sommes tous enfermés à l’intérieur".

Supozeble Mark Zuckerberg legas Newsweek. De monatoj, tiu blogo postulas ke li publikigu la socian enskribon – la donitaĵojn kolektitajn de Facebook, kiuj priskribas nian amikan reton, niajn gustojn k.a. - kaj disdonu ĝin al la ceteran mondon. Jam en februaro, ni skribis « se konkurenco efektive stimulas elpensemon, fermitaj sistemoj ĝin mortigas … Neniu hodiaŭ kapablas konkurenci Facebook pri ekspluatado de la socia enskribo, ĉar nur ĝi posedas la ŝlosilon, kaj nun ni ĉiuj estas enfermitaj ene.

Facebook a toujours la clé, mais hier, il a soudain ouvert les portes en grand. Lors de la conférence annuelle des développeurs indépendants, Zuckerberg, CEO de la firme, a pris la parole pour annoncer des nouvelles technologies à même de changer la donne. La première est un bouton "j’aime" à l’échelle du web. À présent, quel que soit le site que l’on aura visité, de CNN à IMDb, on pourra indiquer que l’on a "aimé" tel ou tel petit bout de contenu qu’on y a trouvé. La connexion est automatiquement et intelligemment intégrée dans son profil Facebook — si vous avez aimé Eternal Sunshine of the Spotless Mind, Facebook comprend qu’il s’agit d’un film, et l’ajoute automatiquement à votre liste de films favoris. Voici donc Facebook le coucou et son petit nid bien rempli, qui va ramasser la moindre bribe d’information concernant ses utilisateurs, quel que soit sa provenance sur le web.

Facebook daŭre havas la ŝlosilon, sed hieraŭ ĝi subite larĝe malfermis la pordojn. Dum la jara konferenco de sendependaj programistoj, Zuckerberg, firmestro, anoncis novajn teknologiojn kiuj povos ŝanĝi la situacion. La unua estas butono « mi ŝatas », je tuta retskalo. Nun, kiu ajn estu la vizitita retpaĝo, (CNN, IMDb, … ) oni povos indiki ke oni « ŝatis » tiun aŭ alian peceton de la trovita enhavo. La konektiĝo estas aŭtomate kaj inteligente enigita en onian Fejbuk-profilon – se vi ŝatis Eternal Sunshine of the Spotless Mind, Facebook komprenas ke temas pri filmo, kaj ĝin aldonas aŭtomate al via listo de ŝatataj filmoj. Jen do Facebook, la kukuo kaj ties nesteto ja plenigita, kolektos la plej etan informeton koncerne siajn uzantojn, kiu ajn estu ĝia deveno sur la reto.

La deuxième technologie, la plus importante, c’est le "graphe ouvert". Pour la première fois, les développeurs indépendants pourront disposer d’un aperçu du graphe social de Facebook, et l’utiliser sur leurs propres sites. En pratique, cela signifie que, si vous vous rendez sur le site de CNN, CNN peut vous afficher une liste d’articles que vos amis ont indiqué avoir "aimé" — même si vous n’avez jamais mis les pieds auparavant sur le site, et encore moins créé un compte et vous y être enregistré.
La portée de cette annonce dépasse largement tout ce qui a pu arriver sur le web depuis très, très longtemps. L’information a été abondamment commentée. Sur le blog TechCrunch, un post titrait : "On dirait que Facebook vient de prendre le contrôle de l’internet". Chez Slate, le journaliste spécialisé technologie Farhad Manjoo déclarait pour sa part "Facebook va tout bonnement prendre la place du web".

La dua teknologio, la plej grava, estas la « malfermita enskribo ». Unuafoje, la memstaraj programistoj povos disponi ekzempleron de la socia enskribo de Facebook, kaj ĝin uzi sur siaj propraj paĝoj. Praktike, tio signifas ke se vi iras sur la paĝoj de CNN, CNN povas afiŝi liston de artikoloj, kiujn viaj amikoj indikis « ŝatataj » - eĉ se vi neniam antaŭe vidis tiun retpaĝaron, des malpli se vi neniam malfermis konton kaj registriĝis.

La sekvoj de tiu anonco preterpasas ĉion, kio jam okazis sur la reto de tre, tre longe. La informon oni abunde komentis. Sur la blogo TechCrunch, artikolo titoliĝis : « Ŝajnas ke Facebook ekkontrolas la interreton ». En Slate-societo, la ĵurnalisto, teknologia fakulo, Farhad Manjoo opinias ke « Facebook anstataŭos la interreton ».

Les implications sont énormes et Twitter, entre autre, a des soucis à se faire. Au cours de sa présentation, Zuckerberg s’est montré relativement critique à l’égard du service de micromessagerie et du "flux" incessant de tweets : "Le flux est éphémère. On poste quelque chose dans le flux, il y restera quelques heures, un certain nombre de gens pourront le lire, puis pour ainsi dire il disparaît. Quant aux services qui consomment ce flux, ils n’établissent pas réellement de connexion entre vous et, ils ne comprennent pas réellement la relation sémantique qui existe entre vous et la connexion que vous avez établie".

La implicoj estas enormaj, kaj Twitter, i.a., povas malkvietiĝi. Dum sia prezentado, Zuckerberg kritikis la mikromesaĝilojn kaj la senĉesan fluon de tweets : « la fluo estas efemera. Oni sendas ion en la fluaĵon, ĝi restos nur kelkajn horojn, ioma kvanto da homoj povos ĝin legi, poste ĝi simple malaperos. La servoj kiuj konsumas tiun fluon, fakte ne starigas konekton inter vi, kaj ili ne vere komprenas la semantikan rilaton ekzistantan inter vi kaj la konekton kiun vi starigis.

Facebook va à présent constituer et stocker cette "relation sémantique", chose aussi séduisante que terrifiante. Les informaticiens envisagent depuis longtemps un Web 3.0, un Internet plus intelligent et qui comprend la différence entre objets, individus, lieux, animaux, etc. En d’autres mots, ordinateurs et serveurs devraient savoir que Eternal Sunshine of the Spotless Mind est un objet, qu’il s’agit d’ailleurs d’un film, et plus précisément d’un film de Michel Gondry, qui est une personne. Aujourd’hui, quand un ordinateur voit les mots "Michel Gondry", il ne voit que des lettres, quelconques, dépourvues de toute signification. Facebook veut tout changer – et c’est très bien. Mais la firme veut également être propriétaire de cette information — ce qui est inquiétant. Comme le dit Dave Winer, gourou du web, "Facebook a l’intention d’être le fournisseur d’identité du web. Une entreprise ? Impossible… Bill Gates lui-même n’a pas eu l’audace de le proposer". Gates n’a peut-être pas osé, mais de toute évidence, Zuckerberg oui.

Facebook de nun starigos kaj stokos tiun « semantikan rilaton », jen afero tiom alloga, kiom teruriga. La informadikistoj pensas delonge pri Web 3.0, pli inteligenta Interreto kiu komprenas la diferencon inter objektoj, individuoj, lokoj, bestoj, ktp. Alidirite, komputiloj kaj serviloj sciu ke Eternal Sunshine of the Spotless Mind estas objekto, cetere filmo, kaj pli precize filmo de Michel Gondry, kiu estas persono. Hodiaŭ, kiam komputilo vidas la vortojn « Michel Gondry », ĝi vidas nur literojn, ordinarajn, senaj je ia ajn signifo. Facebook volas ĉion ŝanĝi – kaj tio bonas. Sed la firmao volas ankaŭ posedi tiun informon – kiu estas malkvietiga. Kiel diras Dave Winer, ret-guruo, « Facebook intencas iĝi la identitec-provizanto de la reto. Ĉu entrepreno ? Neeble … Bill Gates mem ne aŭdacis tion proponi ». Gates eble ne aŭdacis, sed evidente, Zuckerbergo jes ja.
.